آرسنال و اسرائیل؛ مهمات و توپخانه

معنی لغوی آرسنال، "مهمات جنگی" می شود. جنبش (ذهن های نو) Innovative minds و کمیسیون حقوق بشر اسلامی در حال فراخوان برای برخورد با باشگاه فوتبال آرسنال هستند تا به تصمیم باشگاه آرسنال برای قراردادی اسپانسری با اسرائیل جهت تبدیل آن (سرزمین های اشغالی) به محلی توریستی اعتراض کنند.

کودکان فلسطینی در حالی فوتبال بازی می کنند که هر آن احتمال دارد تک تیراندازی اسرائیلی برای سرگرمی از داخل سنگرهای مستحکمی که در سرزمین آنها را به طور غیرقانونی ساخته شده است، آنها را مورد هدف قرار دهند.

"ارتش اسرائیلی مدعی شد که سربازان او پسر یازده ساله ای به نام خلیل را در دفاع از خود با گلوله کشته اند. اما گزارشی که توسط گروه حقوق بشر اسرائیلی(B’Tselem) منتشر شد، ادعاهای ارتش اسرائیل را رد می کند و آنها را دروغگو می خواند. تجسس این گروه تأیید می کند که قربانی 11 ساله در حال بازی فوتبال با دوستانش بوده است که به ضرب گلوله کشته شده است. این گزارش ثابت می کند که این پسر 11 ساله هیچ تهدیدی برای جان سربازان اسرائیلی که در یک برج نگهبانی در یک کیلومتری قرار داشتند، نبوده است.

بک گراند

توافق نامه ی 000/350 پوندی اسرائیل را به "مرکز رسمی و انحصاری مسافرتی" آرسنال تبدیل می کند. اسرائیل بر روی تلویزیون های بزرگ دیجیتالی و 450 نمایشگر LCD موجود در استادیوم، در روزهای بازی نمایش داده می شود.
همچنین وزارت گردشگری اسرائیل، به کانون های رسمی سایت Arsenal.com، پایگاه های داده (database) و مجله آن دسترسی خواهد داشت تا اسرائیل را به عنوان مقصدی برای تعطیلات معرفی کند.
تبلیغات تلویزیونی این کار، به 700 میلیون بیننده در 198 کشور نشان داده می شود. وزرات گردشگری اسرائیل، حق مالکیتی دریافت می کند که براساس آن حق استفاده از آرم تیم آرسنال و عکس های تیم بازیکنان آن را در تبلیغات خواهد داشت. به عنوان هدیه، بازیکنان آرسنال در تبلیغات هم ظاهر می شوند.
این معامله با بالا بردن درجه ی اسرائیل متوقف نمی شود بلکه پا را از این فراتر می گذارد و حضوری فیزیکی به اسرائیل در استادیوم می دهد. وزارت گردشگری اسرائیل می تواند سالن ضیافت های استادیوم را 2 بار در سال استفاده کند و می تواند نمایشگاهی در پایان فصل بازی ها هم ترتیب دهد. استادیوم همچنین نمایشگاهی دائمی برای تی شرت ها، خواهدداشت.
قرارداد دو ساله ی اسپانسری در ابتدای فصل آینده فوتبال که 6 ماه است، آغاز خواهد شد.

وزیر گردشگری، آبراهام هیرسک سون (Abraham Hirsckson) و کیت ادل من (kith Edelman)
از آرسنال در کنفرانس خبری در هتل بین المللی دیوید در تل آویو.

با بایکوت کردن اسرائیل به عنوان مقصدی توریستی توسط جهان، وزیر گردشگری اسرائیل پذیرفت که EMST & young را به عنوان تبلیغ گران جمع آوری کمک مالی به کارگیرد تا به آنها در ایجاد استراتژی جدیدی برای فریفتن مردم جهان جهت سفر به اسرائیل کمک کنند. او تخمین زد که این معامله ی اسپانسری با آرسنال، سالانه 2 میلیون توریست به اسرائیل می آورد.
مدیر عامل آرسنال، کیث ادل مان، در کنفرانسی خبری در اسرائیل در مورد چگونگی کمک به رژیم نسل کش اسرائیل صحبت کرد: "ما بزرگترین باشگاه لندن هستیم و 30 میلیون هوادار در سرتاسر دنیا داریم. ما در خط مقدم جبهه ضدنژادپرستی در انگلستان هستیم و مارک خیلی خوبی داریم که به راحتی می تواند هر محصولی را تبلیغ کند. ما به اسرائیل کمک می کنیم که مقصدی مردم پسندتر شود. "او همچنین قول داد" وقتی که زمانش برسد، نمایندگان و بازیکنان آرسنال از اسرائیل دیدن خواهند کرد."

حسین مقانن پدری غمگین است که عکس پسرانش که توسط اسرائیلی ها کشته شده اند، را در دست دارد. ابراهیم 14 ساله و عادل 17 ساله بودند که در حین فوتبال کشته شدند. تک تیراندزان اسرائیلی از داخل سنگری بتونی از ارتش اسرائیل بر فراز یک تپه آنها را هدف قرار دادند. این تپه مشرف به زمین خاکی در نزدیکی خان یونس است، که این زمینی خاکی ساده محل فوتبال آنها بود.

روزنامه ی اورشلیم پست (the Jerusalem post) اشاره می کند که رئیس سهام داران آرسنال، دنی فیزمن (Denny Fizman)، نایب رئیس دیوید دین (Devid Dein) و مدیر عامل دل مان (Edel man)، از سوابق یهودی خود استفاده کردند تا باشگاه، دلایل اسرائیل را برای تأسیس آکادمی فوتبال در اسرائیل بپذیرد. این در زمانی رخ داد که بچه های فلسطینی در حالی که فوتبال بازی می کنند، توسط تک تیزاندازان اسرائیلی هدف قرار می گیرند.
روزنامه ی اسرائیلی ها آرتص این مطلب را تأیید می کند به نقل از یوزی گافنی (Uzi gafni) معاون وزارت گردشگری اسرائیل در معامله ی اسپانسری با آرسنال می نویسد "من می دانستم به کسی نیاز داریم که رابطه ای با یهودیت داشته باشد، ادل مان شاید هر جمعه به کنیسه نرود، اما در آرسنال یهودیان خونگرم و غیرتمندی هستند که می خواهند چیزی به اسرائیل ببخشند."

یوونتوس، اسرائیل را نپذیرفت:

وزارت گردشگری قبلاً درصدد بود که با باشگاه ایتالیایی یوونتوس معامله کند. مشکل این بود که اسپانسر دیگر این تیم ، با آن مخالفت کرد. "شرکت تام اویل لیبی". این قرارداد برای دوره ی جولای 2005 تا جولای 2010 به مبلغ 110 میلیون یورو برای حق اسپانسری پیراهن های این تیم بوده است. البته قرارداد اضافی دیگری به رقم 130 میلیون یورو برای 5 سال بعدی هم بسته شد که ارزش کل این قراردادها به 240 میلیون یورو می رسید. در هر صورت این قراردادها یوونتوس را از بستن قرارداد با اسپانسر دیگری منع نمی کرد اما مبلغ این قرارداد 10 ساله این قدر بود که یوونتوس دیگر به اسرائیل نیازی نداشته باشد.

آث میلان اسرائیل را نپذیرفت:

باشگاه بعدی که اسرائیل به سراغ آن رفت باشگاه آث میلان، باشگاه سری A بود که توافقات اولیه هم انجام شده بود. اما در هر صورت توافق نهایی حاصل نشد. وزارت گردشگری اسرائیل عصبانی بود و از نخست وزیر وقت خود، شارون خواست تا پا درمیانی کند.
سایت آث میلان گزارش داد: "شارون خواسته که به برنده شدن در قرارداد اسپانسر تیم میلان کمک شود" وزارت گردشگری اسرائیل ملتمسانه از آریل شارون نخست وزیر وقت اسرائیل خواسته بود که از دوستی خود با همتای ایتالیایی اش، سیلویو برلوسکونی استفاده کند، تا باشگاه آث میلان را ترغیب کند که در تصمیم خود تجدید نظر کند و رضایت این باشگاه را برای قرارداد با اسرائیل جلب کند. برلوسکونی، صاحب باشگاه میلان، یکی از بزرگترین باشگاه های فوتبال دنیا، تصمیم گرفت که پیشنهاد 550 هزار یورویی وزارت گردشگری اسرائیل را برای ترغیب توریست های ایتالیای جهت سفر به اسرائیل را نپذیرد.

آرسنال قبول می کند، اما چرا؟

پس از این ناکامی ها، یوزی گافنی (یکی از معاونان وزارت گردشگری اسرائیل) تصمیم گرفت که با باشگاه های اسپانیا وارد گفتگو شود. او اظهار می کند که: "ما به چلسی اصلاً نزدیک نشدیم. چرا که از این باشگاه تصورات ضدیهودی ای بر علیه آبرامویچ وجود داشت؛ منچسر یونایتد هم که مخالفت ها را بر می انگیخت و تاتنهام هم علیرغم ارتباط با یهودیان، به اندازه ی کافی بزرگ نبود خوشبختانه آرسنال پس از دو روز که بر قرارداد اولیه به توافق رسیدیم، با من تماس گرفت."
اسپانسر اصلی تیم آرسنال، خطوط هوایی امارات (Emirates) است. خطوط هوایی امارات قراردادی اسپانسری 15 ساله برای ورزشگاه و 8 ساله برای پیراهن های تیم آرسنال به مبلغ 175 میلیون دلار دارد. خطوط هوایی امارات می توانست این قرارداد را ناکام بگذارد اما چرا این کار را نکرد.

ورزشگاه لوکس امارات با گنجایش 60 هزار نفر قرار است مرکز مبارزه با مخالفت علیه اسرائیل،
به زودی افتتاح می شود. تبلیغات این ورزشگاه برای 192کشور مخابره می شود. تالار ضیافت این استادیوم،
برای فعالیت های اسرائیل در اختیار آن قرار خواهد گرفت.

در یک کنفرانس خبری با حضور وزیر گردشگری اسرائیل آبراهام هیرسک سون و مدیرعامل آرسنال، کیت ادل مان، این مبارزات علیه مخالفت با اسرائیل را از موهبت وجود خطوط هوایی امارات دانستند. "قبل از این که قراردادی بسته شود، ما با شرکایمان مشورت کردیم. نتیجه ی آن هم چیزی است که الآن می بینید"
کیت ادل مان اضافه کرد: "نماینده خطوط هوایی امارات، اسپانسر اصلی تیم، در تمام روند مذاکرات حضور داشت و هیچ مخالفتی با این مذاکرات اظهار نکرد."
مسئول روابط عمومی خطوط هوایی امارات به گلف نیوز گفت: قرارداد اسرائیل هیچ ضربه ای به سرمایه گذاری امارات در آرسنال نمی زند. اما سخنگوی خطوط هوایی امارات، تحت فشارهای عمومی اظهار داشت: "قرارداد اسرائیل ـ آرسنال مایه تأسف است و ما مسلماً، خوشحال نیستم. ما تمام تلاش خود را به کار می گیریم تا این قرارداد را با اسرائیل تمدید نکنیم." مشخص است که این پاسخی نپذیرفتنی نسبت به تبانی آنها جهت عقد این قرارداد با اسرائیل، است.

60 هزار تماشاچی را فراموش کنید این بچه ی فلسطینی زمینی برای فوتبال پیدا نمی کند و خانه اش در Masha به طور کامل توسط این دیوارهای نژاد پرستانه احاطه شده است.

حالا به عنوان مقاله فکر کنید. به واقع آرسنال در حال تأمین مهمات جنگی برای اسرائیل است تا توپخانه هایش از کار نیافتد.

فشار اسرائیل بر ورزشکاران فلسطینی:

در حالی که ورزشکاران زن و مرد اسرائیلی به راحتی به سراسر دنیا سفر می کنند، تیم های فلسطینی باید بر مشکلاتی مثل ایستگاههای ایست و بازرسی فائق آیند تا بتوانند بازیهایی که در آن میزبان محسوب می شوند، در جای دیگر و کشوری بیگانه بازی کنند.
با وجود نبودن زمین تمرین و لیگ فوتبال معلق فلسطین، موفقیت آنها در دور مقدماتی ستودنی است.
از این گذشته، مسئولین اسرائیلی از بازی کردن بازیکنان فلسطینی در بازی های بین المللی جلوگیری می کنند. در سپتامبر سال 2004 به 5 تن از بازیکنان برای شرکت در مسابقات مقدماتی جام جهانی مقابل ازبکستان اجازه خروج داده نشد. به خاطر عدم امکان بازی در فلسطین، تیم برای بازی های خانگی خود به دوحه قطر می رود و تمریناتش را در اسماعیلیه مصر انجام می دهد، جایی که 100 مایل از خانه ی بازیکنان، یعنی غزه، دورتر است.
ایستگاه های ایست و بازرسی اسرائیل، رفت و برگشت برای تمرینات را به مخاطره می اندازند. بازیکنان کرانه باختری رود اردن، برای تمرین ابتدا باید از سد دیوار نژادپرستانه حائل اسرائیل بگذرند، سپس با اتوبوس به امان، پایتخت اردن بروند و از آنجا به قاهره پرواز کنند تا هم تیمی های غزه ای شان را ببینند.
حرکت از غزه هم می تواند به خاطر وجود ایستگاه های ایست و بازرسی ساعت ها به طول بیانجامد برای مثال بازیکنان فلسطین فقط برای رسیدن از مرز مصر به شهر رفح که فاصله ی خیلی کمی است، (100متر) آن هم پس از بازی با ازبکستان، 40 ساعت معطل شدند. بعد از بازگشت از بازی مقابل ازبکستان در دوحه، مهاجم تیم، زیادالکترود، فهمید که خانه اش در دیرالبلح در نوار غزه را خراب کرده اند. اسرائیل وقتی در پی یافتن تونل های قاچاق بوده اند، این خانه را خراب کرده اند. در غیاب او، اسرائیلی ها وی را تهدید امنیتی تلفی کرده بودند. علیرغم تمام این موانع، موفقیت آنها امید را به هزاران کودک فلسطینی بخشید تا به آینده ای در پس مقررات نظامی اسرائیلی ها امیدوار باشند.
نسل آینده ای فلسطین و ذوق ورزشی آنها با اشغال غیر قانونی سرزمین شان و محدودیت های رفت وآمد و تنبیه های عمومی در حال تلف شدن است. از سپتامبر 2000 تا سال 2004، اسرائیلی ها 3565 فلسطینی را کشتند که 22 درصد آنها کودک بودند. در سال 2004 اسرائیلی ها 176 کودک فلسطینی را کشتند. تعداد خیلی بیشتری هم به شدت توسط تک تیراندازان وگلوله های تانک اسرائیل آسیب دیدند، که دیگر قادر به فوتبال بازی کردن نیستند. اگر چه جوانان زیر 17 سال، 50 درصد جمعیت فلسطین را تشکیل می دهند، امکانات محدودی برای آنها به خاطر اشغال شدن سرزمین شان وجود دارد. مراکز جوانان توسط ارتش اسرائیل خراب می شود. برای مثال: تاقبل از یورش آوریل 2002 اسرائیل به کرانه باختری رود اردن و شهرهای آن در شهر قدیمی نابلوس، 13 مؤسسه مربوط به جوانان فعالیت می کرد. اما امروز (تا سال 2005) فقط 5 عدد از آنها در حال فعالیت هستند.
علیرغم تمام این محدودیت های تحمیلی، کودکان فلسطینی به مقررات نظامی منع رفت و آمد اسرائیلی دهن کجی می کنند تا بتوانند در خیابان ها فوتبال بازی کنند. این مقاومت و ایستادگی آنها در برابر اشغال در اراده ی تیم فوتبال ملی آنها، تجلی می یابد تا بالاخره روزی سرود ملی آنها برای ده ها هزار تماشاچی در یک زمین خانگی و مدرن در فلسطین آزاد پخش شود.

منابع:

1.inmids.com/bycott-israel.html
2.ipsc.ie/soccerstatemewt may.html
3.jerusalemites.org/Jerusalem/culturaldemensions/77.html

کپی یا استفاده از مطالب این مقاله بدون ذکر منبع و نام نویسنده و پایگاه راسخون ممنوع است و شرعا مجاز نمی باشد.